والت ويتمن:
ای من، ای زندگی! در ميان اين همه واگويه پرسش، در ميان زنجيره بی پايان بی ايمانان،
در شهرهای آکنده از ابلهان...
ای من ای زندگی!به چه بايد دل خوش داشت؟
...
به اينکه تو اينجايي- که زندگی هست و يگانگی،
که نمايش بزرگ هنوز برجاست،
تا تو هم کلامی بر آن بيفزايی.

(انجمن شاعران مرده)