فيلم رانندگی برای خانم ديزی که برنامه اين هفته کانال 4 بود رو ديدم. شانسی. دوستم گفت که از اين فيلمهایيه که ميشه هزار تا ساخت. بی خاصيت بود خيلی. ولی من خوشم اومد. از همين بی خاصيتيش. از اينکه فقط زندگی بود و بس. با اينکه خيلی دور بود از ما. با فرهنگ آمريکايی. اما همين که اينقدر زندگی عادی بود و بس رو دوست داشتم. اگر چه خيلی قوی تر از اين حرفها با اين سبک ،فيلم داريم. هفته پيش خيابان استريت لينچ رو نشون داد.دلم می خواست دوباره میديدمش، اما نشد. وقتی اولين بار فيلم رو ديدم، اينکه لينچ از يه فيلمی مثل ايريزر هد (earaser head) رسيده به اينجا خيلی برام جالب بود. صحبت ديگران(نقادان)رو هم دوست داشتم بشنوم.