آقا من اعتراف می کنم که اگه شماها نبوده بوديد، مثل قبلتر، من حالا حالا ها قصد وبلاگ نوشتن نداشتم. ولی خوب، وسوسه حضور توی يک جمع قديمی ، گيريم به يک شکل ديگه و شايد کمرنگ تر از قبل، اينقدر زياد بود که تسليم شدم ديگه. خلاصه که امروز صفحه اول وبلاگ همه تون رو برای اولين بار در زندگی وبلاگی دومم خوندم. الميرا ؛ نادر ؛ مشکات؛ امير و شيدا (تازه عروس و داماد)؛ سهند ؛ و رامين . اعتراف می کنم که خيلی با قبل فرق کرده موضوع. با اين وجود اميدوارم از اتفاق های خوب خوبی که يک زمانی برامون می افتاد، باز هم بيافته برامون. گاهی دلم لک می زنه برای چهار تا دعوا و کتک کاری اساسی سر چند خط نوشته ! يادش بخير