بعد از نزديک دو سال که از شروع اين وبلاگ می گذره، احساس می کنم هنوز نتونسته مسير خودش رو پيدا کنه. چند روز پيش برندگان سال 82 وبلاگ ها رو نگاه می کردم ، (حتما ديديد، اما اگر نديديد اينجاست)و چيزی که توجهم رو بيشتر از هر چيز جلب کرد، طبقه بندی موضوعی وبلاگ ها بود. حتما گروهی روی اين طبقه بندی کار کردند، اگرچه به نظرم هنوز جای کار داره. در اين طبقه بندی موضوعی وبلاگها به نه دسته عمده تقسيم شدند يعنی:
IT- علمی آموزشی - رسانه - دينی - ادب و هنر - فرهنگ و انديشه - روزنگاری - گروهی - زنان -
(جدای از اينها البته در حوزه های وبلاگ فارسی غير ايرانی، نشريات الکترونيک ، ابزارهای وبلاگ ، زيباترين قالب و سرويس دهنده وبلاگ ها هم بهترين ها انتخاب شده اند.)

اين مقدمه رو برای اين گفتم که بگم از ابتدای روزی که وبلاگ نوشتم، اين درگيری رو هميشه با خودم داشتم ، که بالاخره وبلاگ من می خواد توی چه دسته ای جا بگيره. به نظرم شايد شخصی يا همون روزنگاری امروزه. اما از طرفی وبلاگهايی که من مرتب می خونمشون، و دوست دارم بهشون سر بزنم، کمتر توی اين دسته قرار دارند. بر عکس، وبلاگ هايی که تم فرهنگ و انديشه، ادب و هنر و سياسی اجتماعی دارند، خيلی بيشتر منو به عنوان خواننده جذب می کنند. در واقع من تنها در صورتی برای خوندن وبلاگ های شخصی و روزنگار وقت می ذارم، که يا نويسنده رو بشناسم، و يا به دليلی ، شناختنش برام جالب باشه. خوب، اينو بهش می گن تناقض.
اما بهر حال، بعد از اين مدت ، اين وبلاگ هنوز و کماکان قصد داره نگاه من رو به همه موضوعات اطرافم در بر بگيره.چه فرهنگی وهنری ، چه سياسی و اجتماعی و البته دنيای ذهنيات نامنسجم من.