کلید شهرم را به تو بخشیدم

و تو را فرمانروای آن کردم

همه مشاوران را بیرون ریختم

و دستواره های ترس

و ارعاب قبیله را

از دست هایم بیرون کشیدم

جامه ای پوشیدم

بافته از نخ های شوق

با نور چشمانت

به چشمانم سرمه کشیدم

شکوفه نارنج را

- که به من هدیه داده بودی-

در میان موهایم نهادم

به انتظار

بر روی تخت شاهی نشستم

و خواستار اقامت دایم

در شهر سینه ات شدم

عطر تو از ذهن من می گذرد

همچو شمشیری بران

دیوارها و پرده ها را

می شکافد

مرا می شکافد

اجزای زمان را می پراکند

پراکنده ام می کند

.

مرا وا می گذاری و می روی

تا پای برهنه، بر روی شیشه آینه ها گام بردارم

.

.

.

براده های یک زن : سعاد الصباح - یوسف عزیزی بنی طرف

از دفعه پیش که نوشتم اینقدر اتفاقها افتاده که نمی دونم از کجا شروع کنم و اصلا باید شروع کنم به نوشتنشون؟

نمی دونم شاید پیش تر هم نوشته باشم... اینجا شتاب زندگی خیلی بیشتره انگار از ایران. یک سال و یک ماهه اینجام و مشابه کارهایی که توی این مدت انجام دادم توی ایران لااقل سه سالی طول می کشید! باورم نمیشه خودم

کارم خیلی هیجان انگیزه و حتما باید سر فرصت در موردش بنویسم. بخصوص برای اونایی که معماری رو بهترین انتخاب رشته می دونن ! لندن هم برعکس تصویری که از سفرهای کوتاهم داشتم شهر خیلی جالب و دیدنی ایه. اگرچه فرصتی برای تفریح و دیدن شهر باقی نمی مونه توی این سیستم

فعلا فقط اینو بگم که چند روز پیش هاید پارک رو دیدم برای اولین بار همراه دوستم و از همون اول گشتیم دنبال محل سخنرانی ها. وقتی پیداش کردیم باورمون نمیشد؛ یک شبه کافه اونجا بود که بالاش نوشته بود محل سخنرانی و هر چی گشتیم خبری از سخنران و سخنرانی نبود. البته صندلی های راحتی که آدم باید روش بشینه و قاعدتا سخنرانی گوش کنه بودن ولی مردم روشون نشسته بودن آفتاب می گرفتن! باید بیشتر بهش سر بزنم و ببینم هنوز سنت قدیمیشون زنده است توی هایدپارک یا نه

این پست رو یک کم هول هولکی نوشتم. می خواستم سر فرصت بنویسم؛ ولی خوب مژگان خانوم و بقیه دوستانن دیگه. باید گوش کرد