کلید شهرم را به تو بخشیدم

و تو را فرمانروای آن کردم

همه مشاوران را بیرون ریختم

و دستواره های ترس

و ارعاب قبیله را

از دست هایم بیرون کشیدم

جامه ای پوشیدم

بافته از نخ های شوق

با نور چشمانت

به چشمانم سرمه کشیدم

شکوفه نارنج را

- که به من هدیه داده بودی-

در میان موهایم نهادم

به انتظار

بر روی تخت شاهی نشستم

و خواستار اقامت دایم

در شهر سینه ات شدم

عطر تو از ذهن من می گذرد

همچو شمشیری بران

دیوارها و پرده ها را

می شکافد

مرا می شکافد

اجزای زمان را می پراکند

پراکنده ام می کند

.

مرا وا می گذاری و می روی

تا پای برهنه، بر روی شیشه آینه ها گام بردارم

.

.

.

براده های یک زن : سعاد الصباح - یوسف عزیزی بنی طرف