دلتنگی های آدمی را
باد ترانه ئی می خواند،
روياهايش را
آسمان پر ستاره ناديده می گيرد،
و هر دانه برفی
به اشکی نريخته می ماند.

سکوت
سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نيامده

در اين سکوت
حقيقت ما نهفته است
حقيقت تو
و من.



مارگوت بيکل - ترجمه احمد شاملو