مشتری تیت شدبم دیگه حسابی؛ سالوادور دالی و فیلم بود موضوع این دفعه نمایشگاه، با یک مجموعه خوب از نقاشی ها و چند تا فیلم. دفعه پیش که نمایشگاه آثار دالی رو رفته بودم پنج شش سال پیش توی اتریش بود و یک مزیت اون نمایشگاه این بود که چند تا از بهترین مجسمه هاش هم اونجا بود. این نمایشگاه تمرکزش روی رابطه دالی با دنیای فیلم بود، از اسکیس های بی شمارش برای فیلم هایی که ساخته تا نقاشی هایی که فیلم ها از اونها الهام گرفتن؛برای من یکی از تکون دهنده ترین نقاشی ها همین کانیبالیسم پاییزیه که اینجا گذاشتمش. ساعتها توی نمایشگاه بودیم و من شدیدا غرق دنیای خواب دالی بودم. من ترجیح میدم بگم خواب تا بگم دنیای سورئالیستی. انگار اینجوری برام موضوع شخصی میشه. توی نمایشگاه داشتم فکر می کردم من هرشب تا صبح یک نمایشگاه سورئالیسیتی اختصاصی برای خودم دارم، اگه میشد مردم رو دعوت کنم به اون نمایشگاه ها کلی ثرتمند میشدم! تازه خوبیش هم این بود که همه و همه اش جدید و بکره، بدون یک بار تکرار، همه اش ایده است
حیف که نمایشگاه های نیمه شبانه من گاهی خیلی تعاملی هستن و در نتیجه برای من آزار دهنده ( گاهی هم البته دوست داشتنی )؛
برگردیم سر دالی؛ یکی از فیلم های دالی که نمایش داده شد مستند مانندی بود راجع به سرزمین دورافتاده مونگولیا با قارچ های سفید خیلی بزرگ که دالی روی این مستند با شور و شوق فراوون و دالی وارش حرف میزد و راجع به خصوصیات این سرزمین توضیح میداد. فیلم ظاهرا به سختی گیر میاد چون اکران عمومی و پخش عمده نشده، ولی من آنلاین پیداش کردم، اگه سرعت اینترنتتون اجازه میده اینجاست
اسم فیلم هم هست:؛
آخرهای فیلم دالی برای بینندگان رو می کنه که همه تصاویری که دیدن در واقع تصویر ذرات خیلی کوچیک بخش فلزی یک خودکار بوده... این ایده رو دالی از علاقه اش به دنیای اتم و ذرات بینهایت کوچیک داشته. تصور کنید که آدم با احساس سرکار موندن از سالن نمایش بیاد بیرون و دم در سالن توضیح فیلم رو ببینه که دالی برای کارگردان/یا مسئولین آزمایشگاه نوشته که من یک هفته است مرتب روی این بخش خودکار جیش می کنم که شما بتونین تصاویر بهتری از ذرات ریز فلزیش تهیه کنین (بر میگرده به ترکیب بایولوژیکش با فلز و غیره)؛
فیلم های دیگه ای هم پخش شدن توی نمایشگاه از جمله سگ آندلسی و عصر طلایی که قبلتر دیده بودم، اون بخش خواب فیلم افسون شده هیچکاک که کار دالیه خیلی خوب بود و ندیده بودمش. اما شاهکار این نمایشگاه و شاید یکی از بهترین کارهای دالی به نظر من همکاریش با والت دیزنیه. دالی خیلی به والت دیزنی علاقه مند بوده و کارهای والت دیزنی رو سورئال می دونسته (به یه تعبیر چقدر راست میگه) دستینو یک کار بی نظیره به نظر من.البته والت دیزنی مثل اینکه وسط کار با ایده اینکه این کار پول ساز نیست کار رو ول می کنه و بعد از چندین سال و بعد از مرگ دالی کار رو تکمیل می کنه و میده بیرون (درست وقتی به این نتیجه میرسه که نه، مثل اینکه این کار می تونه پول ساز باشه الان!!!) به هر حال نتیجه یک انیمیشن شش دقیقه ای بی نظیره، پر از ایده و طرح
یک کم گشتم دنبال این کارها :به این سایت حتما سر بزنید برای لینک ها. اسپلباند کامله و من توصیه می کنم ببینینش. دستینو متاسفانه فقط سی ثانیه اش آنلاینه... ولی دیدن همون هم خالی از لطف نیست
