شنيده ها

گروه اول : در اين دسته بحث ها که بيش از همه متداول هست و شنيدنشون آروم آروم عادی و روزمره شده، اينطور مطرح می شه که ما اصلا اعتقادی به اين حاکمان و اين حکومت نداريم و بی اعتقادی خودمون رو بايد با رای ندادن نشون بديم. چون رای دادن يعنی قبول و التزام چارچوب اصلی حکومت،
(حرفهايی مثل: "همه چيز طبق برنامه است، اينا با مردم بازی می کنن، تا کی بايد به برنامه از قبل تعيين شده شون تن بديم، يه جايي بايد بگيم ما اصلا اين حکومت رو نمی خوايم، اينا هم سوپاپ اطمينان بودن، همه از خودشونن، بالاخره بايد يه جايی جامعه همراهی شون نکنه تا معلوم بشه مقبوليت ندارن، با اين رويه کار جامعه و حکومت درست نمی شه و ... )

گروه دوم : گروه دوم ، دسته ای هستند که به انتقاد کارکرد و روند فعاليت اصلاح طلبان می پردازند و از اين نقد ها به اينجا می رسن که تحولات ايجاد شده (اگر اين دسته اصولا به ايجاد تحول معتقد باشند)، مطابق انتظارشون نبوده،
(حرفهايی مثل : " اشاره به فرصت سوزيهای رييس جمهور ، و يا اشاره به مفاسد مالی شنيده شده، و يا جديد تر، چرا الان تحصن کردن، اين همه و در مورد اين همه کارشکنی ها می تونستن اعتراض کنن، اينا فقط سنگ خودشون رو به سينه می زنن و .. و ...)

گروه سوم: پيش بينی مثبت در زمينه حکومت يکدست راستی، آينده حکومت راستی رو می بينن، آينده ای که تقريبا همگی معتقد هستند در اون،راه رفته قابل بازگشت نيست، آزادی رو نمی شه گرفت، اختناق نمی شه ايجاد کرد و آگاهی رو نمی شه پس گرفت ... در اين گروه، بعضی ها تکصدايی شدن حکومت رو باعث پيش رفتن کار می دونن، بعضی ها پيش بينی آزادی (ظاهری) بيشتر ، رابطه بلافاصله با آمريکا و ... رو می کنن و ...)

مخلوطی از اين چند دسته حرف، پشت سر هم، توجيه رای ندادن در انتخابات مجلسه. البته در سطح عامه.

من سطح ديگه ای از برداشت و گفتگو رو قائل هستم که در اون سطح هم در زمينه انتخابات ترديد وجود داره. و اين ترديد رو بيش از هر چيز رد صلاحيت های اخير (که مثلا بازارگرمی انتخابات می خوانندش!) ايجاد کرده.
مسلما هر سه دسته بحث بالا قابل نقد و پاسخگويی هستند، ولی نگاه من اينجا، نگاه ريشه يابيه.جناب بهنود نوشتن که متعجب هستند از اينکه هر چه موتلفه وعده داده بود، درست در آمد. ريشه هر کدوم از عقايد بوجود اومده رو در کجا می بينيد؟ استراتژيست های قوی و برنامه ريزان کارآمدی به کار گرفته شدند تا ...